The United Malays National Organisation,(abbreviated as UMNO) (Malay: Pertubuhan Kebangsaan Melayu Bersatu; Jawi: ڤرتوبوهن كبڠسأن ملايو برساتو )is Malaysia's largestpolitical party; a founding member of the National Front coalition, which has played a dominant role in Malaysian politics since independence.
The UMNO emphasizes as its foundation the struggle to uphold the aspirations of Malay nationalism and the dignity of race, religion and country.[2] The party also aspires to protect the Malay culture as the national culture and to uphold, defend and expand Islam.
History
After the British returned to Malaya in the aftermath of World War II, the Malayan Unionwas formed. However, the Union was met with much opposition due to its constitutional framework, which allegedly threatened Malay sovereignty over Malaya. A series of Malay congresses were held, culminating in the formation of the nationalist party, UMNO on May 10, 1946 at the Third Malay Congress in Johor Bahru, with Datuk Onn Jaafar as its leader. UMNO strongly opposed the Malayan Union, but originally did not seek political power. UMNO was comfortable with continuing to play its supporting role to the British rulers. The leaders cooperated with the British and helped to defeat the communist insurgency.
In 1949, after the Malayan Union had been replaced by the semi-autonomous Federation of Malaya, UMNO shifted its focus to politics and governance. Being afraid of claiming 'independence' of Malaya in front of British officers, the independence is proclaimed as the independence of Malayan people, not just Malays. The Malay people thus search for their birth-rights since the government of Malaya did not proclaim it openly, resulting in a confusing situation.[5]
In 1951, Onn Jaafar left UMNO after failing to open its membership to non-Malay Malayans to form the Independence of Malaya Party (IMP). Tunku Abdul Rahman replaced Dato' Onn as UMNO President. That same year, the Radical Party won the first election in Malaya—the George Town municipal council election—claiming six out of the nine seats available. However, the following year, UMNO formed an agreement with the Malayan Chinese Association (MCA) to avoid contesting the same seats in the Kuala Lumpur municipal council elections. UMNO and MCA eventually carried nine out of the twelve seats, dealing a crushing blow to the IMP. After several other successes in local council elections, the coalition was formalised as an "Alliance" in 1954.[6]
In 1954, state elections were held. In these elections, the Alliance won 226 of the 268 seats nationwide. In the same year, a Federal Legislative Council was formed, comprising 100 seats. 52 would be elected, and the rest would be appointed by the British High Commissioner. The Alliance demanded that 60 of the seats be elected, but despite the Tunku flying out to London to negotiate, the British held firm. Elections for the council were held in 1955, and the Alliance, which had now expanded to include the Malayan Indian Congress (MIC), issued a manifesto stating its goals of achieving independence by 1959, requiring a minimum of primary school education for all children, protecting the rights of the Malay rulers as constitutional monarchs, ending the Communist emergency, and reforming the civil service through the hiring of more Malayans as opposed to foreigners.[7][8]
When the results were released, it emerged that the Alliance had won 51 of the 52 seats contested, with the other seat going to PAS (the Pan-Malayan Islamic Party, a group of Islamists that split from UMNO). The Tunku became the first Chief Minister of Malaya.[9]
Throughout this period, the Malayan Emergency had been on-going. The Malayan Races Liberation Army (MRLA), supported by the Malayan Communist Party (MCP), committed acts of terror such as tearing down farms, disrupting transportation and communication networks, attacking police stations, and so forth. Their stated goal was the end of colonialism in Malaya. The British declared the MCP, along with several left-wing political groups, illegal in 1948. In 1955, the Alliance government together with the British High Commissioner declared an amnesty for the communist insurgents who surrendered. Representatives from the Alliance government also met with leaders of the MCP in an attempt to resolve the conflict peacefully, as their manifesto in the election stated. Chin Peng, the MCP Secretary-General, insisted that the MCP be allowed to contest elections and be declared a legal political party as a pre-condition to laying down arms. However, the Tunku rejected this, leading to an impasse.[10]
In 1956, the Tunku led a group of negotiators, comprising Alliance politicians and representatives of the Malay rulers, to London. There, they brokered a deal with the British for independence. The date of independence was set as August 31, 1957which happened to be the Tunku's birthday, on the condition that an independent commission be set up to draft a constitution for the country. The Alliance government was also required to avoid seizing British and other foreign assets in Malaya. A defence treaty would also be signed.[11]
The Reid Commission, led by Lord William Reid, was formed to draft the constitution. Although enshrining concepts such as federalismand a constitutional monarchy, the proposed constitution also contained provisions protecting special rights for the Malays, such asquotas in admission to higher education and the civil service, and making Islam the official religion of the federation. It also made Malaythe official language of the nation, although the right to vernacular education in Chinese and Tamil would be protected. Although the Tunku and the Malay rulers had asked the Reid Commission to ensure that "in an independent Malaya all nationals should be accorded equal rights, privileges and opportunities and there must not be discrimination on grounds of race and creed," the Malay privileges, which many in UMNO backed, were cited as necessary by the Reid Commission as a form of affirmative action that would eventually be phased out. These controversial measures were included as Articles 3, 152 and 153 of the Constitution.[12][13]
As expected, independence was declared by the Tunku in Merdeka Stadium on August 31, 1957, marking a transition into a new era of Malayan and Malaysian politics.
[edit]Independence
In Malaya's first general elections in 1959, the Alliance coalition led by UMNO won 51.8% of the votes, resulting in 74 out of 104 seats, enough for an absolute two-thirds majority in Parliament, which would not only allow them to form the government again but amend the constitution at will. However, for the Alliance, the election was marred by internal strife when MCA leader Lim Chong Eu demanded his party be allowed to contest 40 of the 104 seats available. When the Tunku rejected this, Lim and his supporters resigned, many of them running in the election as independents, which cost the Alliance some seats.[14]
In 1961, the Tunku mooted the idea of forming "Malaysia", which would consist of Singapore, Sabah, Sarawak and Brunei, all of which were then British colonies. The reasoning behind this was that this would allow the central government to control and combat communist activities, especially in Singapore. It was also feared that if Singapore achieved independence, it would become a base for Chinese chauvinists to threaten Malayan sovereignty. To balance out the ethnic composition of the new nation, the other states, whose Malay and indigenous populations would balance out the Singaporean Chinese majority, were also included.[15]
After much negotiation, a constitution was hammered out. Some minor changes had been made—for instance, the Malay privileges were now made available to all "Bumiputra", a group comprising the Malays and other indigenous peoples of Malaysia. However, the new states were also granted some autonomy unavailable to the original nine states of Malaya. After negotiations in July 1963, it was agreed that Malaysia would come into being on August 31, 1963, consisting of Singapore, Sabah and Sarawak. Brunei pulled out afterParti Rakyat Brunei staged an armed revolt, which, though it was put down, was viewed as potentially destabilising to the new nation.[16]
The Philippines and Indonesia strenuously objected to this development, with Indonesia claiming Malaysia represented a form ofneocolonialism and the Philippines claiming Sabah as its territory. The United Nations sent a commission to the region which approved the merger after having delayed the date of Malaysia's formation to investigate. Despite further protests from the Indonesian President,Sukarno, the formation of Malaysia was proclaimed on September 16, 1963. Indonesia then declared a "confrontation" with Malaysia, sending commandos to perform guerilla attacks in East Malaysia (Sabah and Sarawak). The confrontation was ended when a military coup replaced Sukarno with Suharto. The Philippines, which had withdrawn diplomatic recognition from Malaysia, also recognised Malaysia around the same time.[17]
To reflect the change of name to Malaysia, UMNO's coalition partners promptly altered their names to the Malaysian Chinese Association and the Malaysian Indian Congress. Several political parties in East Malaysia, especially Sarawak, also joined the Alliance to allow it to contest elections there.
In the 1963 Singapore state elections, the Alliance decided to challenge Lee Kuan Yew's governing People's Action Party (PAP) through the Singapore Alliance Party. UMNO politicians actively campaigned in Singapore for the Singapore Alliance, contending that the Singapore Malays were being treated as second-class citizens under the Chinese-dominated PAP government. All of the UMNO-backed Malay candidates lost to PAP candidates. UMNO Secretary-General Syed Jaafar Albar travelled to Singapore to address the Malay populace. At one rally, he called the PAP Malay politicians un-Islamic and traitors to the Malay race, greatly straining PAP-UMNO relations. The PAP politicians, who saw this as a betrayal of an earlier agreement with the Alliance not to contest elections in Malaysia and Singapore respectively, decided on running on the mainland in the 1964 general election. Although the PAP contested nine Parliamentary seats and attracted large crowds at its rallies, it won only one seat. The strain in race relations caused by the communal lines along which the political factions had been drawn led to the 1964 Race Riots in Singapore.
Alliance leaders also were alarmed at Lee's behaviour, which they considered unseemly for the Chief Minister of a state. They thought he was acting as if he were the Prime Minister of a sovereign nation. Finance Minister Tan Siew Sin of the MCA labelled Lee as the "greatest, disruptive force in the entire history of Malaysia and Malaya." Lee now seemed determined to press forward politically and continue contesting elections nationwide, with the formation of the Malaysian Solidarity Council —- a coalition of political parties which called for a "Malaysian Malaysia", duplicating the effort introduced earlier by Dato' Onn Ja'afar.
On August 7, 1965, Prime Minister Tunku Abdul Rahman, seeing no alternative to avoid further bloodshed, advised the Parliament of Malaysia that it should vote to expel Singapore from Malaysia. Despite last-ditch attempts by PAP leaders, including Lee Kuan Yew, to keep Singapore as a state in the union, the Parliament on August 9, 1965 voted 126-0 in favour of the expulsion of Singapore.
Tunku opened his speech in Parliament with the words, "In all the 10 years of my leadership of this House I have never had a duty so unpleasant as this to perform. The announcement which I am making concerns the separation of Singapore from the rest of the Federation."[18][19] On that day, a tearful Lee Kuan Yew announced that Singapore was a sovereign, independent nation and assumed the role of prime minister of the new nation. His speech included this quote: "For me, it is a moment of anguish. All my life, my whole adult life, I have believed in merger and unity of the two territories." Hence, Singapore became the only country in the history of the modern world to gain independence against its own will. After the separation and independence of Singapore in 1965, the Singapore branch of UMNO was renamed the Singapore Malay National Organisation (Pertubuhan Kebangsaan Melayu Singapura).
[edit]Post-separation
After the separation of Singapore from the Federation, the Alliance leaders focused on continuing its policies. One involved the Malay language, which was the official language of Malaysia. UMNO sought to reduce the reliance on English in government affairs. In this, it was aided by PAS, the Pan-Malaysian Islamic Party, which backed special rights for the Bumiputra, and the strengthening of Islam's position in public affairs. However, the PAP's Malaysian branch, which had now become Democratic Action Party (DAP), took a very strong stance against this, and continued the expelled PAP's call for a "Malaysian Malaysia". In 1968, the newly formed Parti Gerakan Rakyat Malaysia or Gerakan, led by Lim Chong Eu, joined DAP.[20]
Matters came to a head in the 1969 general election. When polling closed on the mainland peninsula (West Malaysia) on May 10, it emerged the Alliance had won less than half of the popular vote, although it was assured of 66 out of 104 Parliamentary seats available. Much of the losses came from the MCA, thus straining relations between the two parties. However, the Alliance was dealt an even larger blow on the state level, losing control of Kelantan, Perak, and Penang.[21]
The Yang di-Pertuan Agong (King) declared a national emergency after being advised by the national government. Parliament was suspended, with a National Operations Council (NOC) led by Deputy Prime Minister Tun Abdul Razak of UMNO, taking over the government. Further polling in East Malaysia as a continuation of the general election was also postponed indefinitely. Although the Cabinet still met under the Tunku as Prime Minister, his role was largely symbolic, with Tun Razak taking over the role of chief executive.[22]
UMNO backbencher Mahathir bin Mohamad, who had lost his Parliamentary seat in the election, wrote a letter to the Tunku, commenting his leadership. Mahathir organised a campaign with University of Malaya lecturer Raja Muktaruddin Daim, circulating his letter among the student body of local universities. Mass demonstrations broke out calling for "Malay sovereignty" and the Tunku's oustre. After rioting broke out in June, Home Affairs Minister Ismail Abdul Rahman and Tun Razak agreed to expel Mahathir and former Executive Secretary of UMNO Musa Hitam from the party for breaching party discipline.
The suspended elections in East Malaysia were held in 1970, and gave the Alliance government a solid two-thirds majority in Parliament again. On August 31 that year, the Tunku announced the national ideology—Rukunegara—and his planned retirement as Prime Minister in favour of Tun Razak. He also stated Parliament would be restored the following year.[23]
[edit]The New Economic Policy
After Tun Razak succeeded the Tunku in 1970, he began asserting UMNO's leadership in the Alliance more strongly. When the Tunku led the coalition, he had always consulted Alliance leaders regarding policy—if an Alliance leader objected, the policy was not passed. Under Tun Razak, UMNO was the base of the Alliance and thus the government. The NOC which he led until Parliament reconvened consisted of 7 Malays, one Chinese and one Indian; likewise, the only major post in his Cabinet held by a non-Malay was that of the MCA's Tan Siew Sin, who was Finance Minister. Most non-Malay leaders in the Alliance under Tun Razak were appointed to Deputy Ministerial posts, which are not Cabinet-level.[24]
In Tun Razak's cabinet, the two most powerful men other than him were Ismail Abdul Rahman and Ghazali Shafie, who had declared the Westminster-style Parliamentary system inappropriate for Malaysia. Tun Razak also readmitted to the party "ultras" who had been expelled, like Mahathir and Musa Hitam. Mahathir gained notoriety after his expulsion from UMNO by authoring The Malay Dilemma, a book promptly banned from Malaysia, which posited that the Malays are the definitive people of Malaysia, and thus deserved special rights as the sovereign people of the nation. It also controversially argued that the Malays needed affirmative action to overcome deficiencies in their genetic stock.[25]
Hussein Onn, son of UMNO founder Dato' Onn Ja'afar, soon became a rising star in UMNO. After Ismail died suddenly of a heart attackin 1973, Hussein Onn succeeded him as Deputy Prime Minister. In the Cabinet reshuffle that promoted Hussein Onn, Mahathir was given the key post of Minister for Education.[26]
The Tun Razak government announced the New Economic Policy (NEP) in 1971. Its stated goal was to "eventually eradicate poverty...irrespective of race" through a "rapidly expanding economy" which emphasized to increase the Malays' share in the national economy to a reasonable portion between all the races. The NEP targeted a 30 per cent Malay share of the economy by 1990. The government contended that this would lead to a "just society" ("Masyarakat Adil"), the latter slogan being used to promote acceptance of the policy. Quotas in education and the civil service that the Constitution had explicitly provided for were expanded by the NEP, which also mandated government interference in the private sector. For instance, 30% of all shares in initial public offerings (IPOs) would be disbursed by the government to selective Bumiputras. The old civil service hiring quota of 4 Malays for every non-Malay was effectively disregarded in practice; between 1969 and 1973, 98% of all new government employees were Malay. Five new universities were opened under the NEP, two of which were explicitly targeted at the Malays and Muslims; at least one (Universiti Teknologi Mara) remains open only to Bumiputra as of 2006. 90% of government scholarships for studying abroad were awarded to Malays. Hiring quotas in the private sector were also enforced. Admission to Universities were reduced to allow more Malays to Universities and keep other races out. The NEP policy does mean to reduce other races economy, and to maintain that Malays remain the supreme race In Malaysia.[27]
Tun Razak also began shoring up the government by bringing in several former opposition parties into the fold of the Alliance. Gerakan, PPP, PAS, and several former opposition parties in East Malaysia joined the coalition, which was renamed as the National Front). The National Front was formally registered as an organisation in 1974, the same year in which a general election was held.[28]
There had been much internal conflict in the National Front regarding the election; in 1973, Lim Keng Yaik and several supporters of his aggressive pro-Chinese stance, left the MCA for Gerakan. This contributed to internal strife, as the MCA was no longer the sole representative of Chinese interests in the National Front.[29]
The 1974 election was the first under which the national capital, Kuala Lumpur, was represented as a Federal Territory instead of as a part of Selangor. Critics argued this was effectively a gerrymander giving the National Front an advantage over the DAP, which had strong support from the urban population. The DAP and a Gerakan offshoot (Pekemas) which had opposed merger with BN were the government's principal opposition, and leaders from both parties called on voters to deny BN a 2/3 Parliamentary majority. However, their campaigning was stifled due to restrictions prohibiting them from discussing abolition of Malay privileges. The eventual results gave the government 135 out of 154 seats in Parliament.[30]
Discontent among student organisations in Malaysian universities soon posed a new problem for the UMNO-led government, however. Mahathir in his capacity as Minister for Education issued a stern warning to university students and faculty not to become involved in politics. However, amidst allegations that farmers in rural states were starving due to government policies, massive student demonstrations were held in December 1974. Most of the demonstrators were Malays, and their ringleaders, which included Anwar Ibrahim—founder of Angkatan Belia Islam Malaysia (the Islamic Youth Movement of Malaysia, or ABIM)—were detained under theInternal Security Act, which effectively allows the government to detain anyone it sees as a threat to national security for an indefinite period. In 1975, Parliament passed amendments to the Universities and University Colleges Act (UUCA) which banned students from expressing support of or holding positions in any political party or trade union without written consent from the university's Vice Chancellor. The act also banned political demonstrations from being held on university campuses. In 1976, however, mass demonstrations were held at the MARA Institute of Technology, protesting the UUCA. Mahathir then threatened to revoke the scholarships of the students, most of whom relied on public support to pay their way through university.[31]
BN was also challenged in Sarawak after the 1974 election, which saw the Sarawak National Party (SNAP) led by James Wongbecome tied with the DAP as the most important opposition party in Parliament, both of them holding nine seats each. SNAP had campaigned against BN on a platform of opposing Chief Minister Abdul Rahman Ya'akub's pro-Malay policies, charging them with alienating the rural indigenous natives of Sarawak, such as the Iban. SNAP had been expelled from the Alliance in 1965 for supporting increased autonomy for Sarawak. After the election results were released, Abdul Rahman ordered the detention of James Wong under the Sedition Act. SNAP elected a new leader, Leo Moggie, who secured the release of Wong and the entry of SNAP into BN in 1976. However, SNAP's role in the Sarawak government was markedly reduced; whereas it had once held the post of Chief Minister, its leaders were now allocated minor government posts.[32]
In Sabah, the Alliance and then National Front controlled the state government through the United Sabah National Organization (USNO), which strongly backed UMNO's pro-Malay and pro-Islam policies. In 1973, Islam was made the official Sabah state religion (the official religion of Sabah was originally Christianity, as permitted by the agreement signed before the merger), and usage of indigenous languages such as those of the Kadazan people was discontinued in favour of the Malay language. The USNO Chief Minister, Mustapha Harun, was also known for favouring political patronage as a means of allocating valuable timber contracts, and living an extravagant lifestyle, being ferried to his A$1 million Queensland home by jets provided with Sabahan public funds.[33]
In the 1974 election, Pekemas attempted to contest, eventually winning almost 40% of the vote. However, it failed to win any Parliamentary or State Assembly seats, with USNO holding onto the state government.[34]
In the 1999 general election, rocked by the arrest and trial of former UMNO deputy Anwar Ibrahim and the subsequent formation of theBarisan Alternatif opposition coalition, UMNO's share dipped to 54% of the vote and 102 out of 144 seats despite allegations of vote-rigging. But in the 2004 general election, UMNO had a landslide victory and almost recaptured Kelantan which has been ruled by the Opposition since 1990. This win is the biggest since Independence in 1957.
The Alliance (now known as the National Front) has constantly maintained its two-thirds majority in Parliament since 1969 until the recent 2008 general election, in which the loose coalition of 3 opposition parties, Parti KeADILan Rakyat, Democratic Action Party andPan-Malaysian Islamic Party, unofficially led by Anwar Ibrahim, got a majority in 5 states besides denying Barisan Nasional from their two-thirds majority.[citation needed]
[edit]UMNO Baru (New UMNO)
.jpg)
Further information: 1988 Malaysian constitutional crisis
On April 24, 1987, UMNO held its Annual General Assembly and triennial Party election. The then Prime Minister and party President, Mahathir Mohamad, faced his first party election in 12 years, having been elected unopposed since the 1975 UMNO election.
The politics of the Malays, particularly UMNO politics, had undergone a sea change in the first few years of the Mahathir stewardship, and the party presidency was challenged for the second time in 41 years. The first challenge was a dull affair in which Hussein Onn was opposed by a minor party official named Sulaiman Palestin. In fact, in the early 1950s, Tunku Abdul Rahman's presidency had also been challenged by C. M. Yusof, who later became the Speaker of the Dewan Rakyat, but Tunku was not properly considered an incumbent then, being only a care-taker president.
The 1987 contest was a vastly different matter.Mahathir was opposed by his very popular former Finance Minister, Tengku Razaleigh Hamzah. The press took to referring to Mahathir and his supporters as Team A, and Razaleigh's camp as Team B. Team B included then Deputy Prime Minister Tun Musa Hitam, who was also the incumbent Deputy President of UMNO seeking re-election, as well as Datuk Suhaimi Kamaruddin, the former head of UMNO Youth and president of the Belia 4B youth organisation.[35]
Team B was critical of Mahathir's policies, arguing that the Malaysian New Economic Policy (NEP) had failed to benefit the poor Malays. It also criticised Mahathir's leadership style, alleging he acted unilaterally without consulting other leaders in UMNO and the Barisan Nasional. Team B was also perceived as less Islamist than Mahathir's faction.[36]
Mahathir claimed that the charges against him were groundless, and suggested that his opponents were fracturing Malay unity and were only motivated by greed.[36]
Eventually, Mahathir was returned to office. However, he was elected with such a small majority of 43 (761 against 718 votes) that questions were immediately raised about his mandate. Team B supporters, many of whom had been anticipating a victory of similar margins, suspected that the election had been fixed. The Team B candidate for Deputy President, Musa Hitam, had also been defeated by Ghafar Baba of Team A, while two of the three Vice-Presidents were Team A candidates. The Supreme Council comprised 16 Team A candidates and 9 Team B candidates.[37]
Allegations were made that several delegates who had voted were drawn from UMNO branches not properly registered. There were also several unproved allegations being bandied about that the balloting process had not been above board.[38]
Nevertheless, Razaleigh pledged to support Mahathir, provided that a "witch hunt" was not launched. However, Mahathir promptly purged the government cabinet of all Team B members, and launched similar reshuffles in state and local governments.[39]
On June 25, 1987, an appeal was filed by 12 of the UMNO delegates to have the assembly and the election of April 1987 declared null. After one of the delegates, Hussain bin Manap, withdrew unexpectedly in August from filing the appeal, the remaining litigants have since become famous as the "UMNO 11." Although Razaleigh and Musa Hitam were not among the plaintiffs, it was widely believed that Razaleigh was funding the appeal.[38]
After a series of interlocutory hearings over the discovery of documents that took more than seven months, the matter finally came before Justice Harun Hashim in the Kuala Lumpur High Court on February 4, 1988. The judge ruled that under the existing law he had no option but to find the party, UMNO, to be an unlawful society due to the existence of several unregistered branches—an illegal act under the Societies Act of 1966. The question of the Assembly itself being illegal therefore became academic.[40]
"'It is a very hard decision to declare UMNO unlawful,' said Justice Datuk Harun Hashim in his February 4 judgement. 'But the law was made by our Parliament and certainly UMNO was aware [of the Societies Act] because they were in the majority [in Parliament] at all times [when the law was made].' Under the 1966 Act, amended five times over the years, and most recently by Mahathir's government, each of the society's branches has to register separately with the Registrar...."[40]
The Tunku and former UMNO President Hussein Onn set up a new party called UMNO Malaysia, which claimed to be the successor to the old UMNO. UMNO Malaysia was supported mainly by members of the Team B faction from UMNO, but Mahathir was also invited to join the party leadership. However, the party collapsed after the Registrar of Societies refused to register it as a society without providing an explanation.[41]
Mahathir showed no interest in reviving UMNO, and instead he set in motion the machinery to form a new surrogate party, and in due course, registered a party formally called Pertubuhan Kebangsaan Melayu Bersatu (Baru) or UMNO (New) a week after UMNO Malaysia's registration was rejected. Eventually the suffix "(New)" was dropped, and UMNO (Baru) became both the de facto and de jure successor of UMNO (with the old UMNO's assets handed over). Most of its leaders, however, were selected from Team A of the old UMNO, with Team B ignored.[42]
[edit]Post-Mahathir
After Mahathir stepped down as President of UMNO in 2003, he was replaced by his designated successor, Abdullah Ahmad Badawi, who by virtue of his new position also became Prime Minister of Malaysia. The new Deputy President, Najib Tun Razak—the son of Tun Abdul Razak—was selected by Mahathir.
Under Abdullah, UMNO has undergone a number of crises, most notably in 2006 when Mahathir began actively confronting Abdullah about his policies, and campaigned for a position as a delegate to the national UMNO assembly so he could earn the right to speak at the floor of the assembly.
UMNO remains a strong influence on Malaysian politics; a number have charged that "it is UMNO which wields real power" in Malaysia, instead of the Barisan Nasional coalition government.[43] Because allegations of corruption have tainted the government, some commentators have suggested that "reckless UMNO members who have become poster boys of excess, insensitivity and the faux pas are seen as the manifestation of what is wrong and has gone wrong in a Malay-dominated government."[44]
The 2006 UMNO Annual General Assembly was widely remarked upon by analysts, who saw it as "return to the atmosphere of the 1980s, when there was a 'strong anti-DAP sentiment'".[45] Several controversial statements were made at the assembly, such as "Umno is willing to risk lives and bathe in blood to defend the race and religion. Don't play with fire. If they (non-Malays) messed with our rights, we will mess with theirs."[46] The controversy was aggravated by the fact that that assembly was the first ever to be telecast live; in addition, analysts suggested that it created problems for the Malaysian Chinese Association, one of UMNO's partners in BN, which was accused by the opposition Democratic Action Party (DAP) of failing to stand up to the heated racial rhetoric of UMNO delegates. One Chinese political insider was quoted as saying that "We were told the sensitive remarks were not an orchestrated or a coordinated attack against the Chinese. Well, that’s even worse. It means the speakers individually had those feelings
Translate ke bahasa melayu
Pertubuhan Kebangsaan Melayu Bersatu, (singkatan seperti UMNO) (Melayu: Pertubuhan Kebangsaan Melayu Bersatu; Jawi: ڤرتوبوهن كبڠسأن ملايو برساتو) parti terbesar politik Malaysia, seorang ahli pengasas gabungan Barisan-Nasional, yang telah dimainkan peranan yang dominan dalam politik Malaysiasejak merdeka.
UMNO menekankan sebagai asas perjuangan untuk menegakkan aspirasi nasionalisme Melayu dan maruah bangsa, agama dan negara. [2] Parti itu juga berhasrat untuk melindungi budaya Melayu sebagai budaya kebangsaan dan untuk menegakkan, mempertahan dan mengembangkan Islam.
Selepas British kembali ke Tanah Melayu selepas Perang Dunia II, Malayan Union telah ditubuhkan. Walau bagaimanapun, Kesatuan telah bertemu dengan pembangkang banyak disebabkan oleh rangka kerja perlembagaan, yang didakwa mengancam kedaulatan Melayu seluruh Malaya. Satu siri kongres Melayu telah diadakan, memuncak dalam pembentukan parti nasionalis, UMNO pada Mei 10, 1946 di Kongres Melayu Ketiga di Johor Bahru, dengan Datuk Onn Jaafar sebagai pemimpin. UMNO begitu menentang Malayan Union, tetapi asalnya tidak mendapatkan kuasa politik. UMNO adalah selesa dengan terus memainkan peranan sokongan kepada pemerintah British. Para pemimpin bekerjasama dengan British dan membantu untuk mengalahkan pemberontakan komunis.
Pada tahun 1949, selepas Malayan Union telah digantikan dengan Persekutuan semi-autonomi Malaya, UMNO mengalihkan tumpuan kepada politik dan tadbir urus. Menjadi takut menuntut 'kemerdekaan' Malaya di hadapan pegawai British, kemerdekaan diisytiharkan sebagai kebebasan orang Malayan, bukan hanya Melayu. Orang-orang Melayu itu mencari-hak kelahiran mereka sejak kerajaan Malaya tidak dimenangkan secara terbuka, mengakibatkan dalam situasi yang mengelirukan. [5]
Pada tahun 1951, Onn Jaafar meninggalkan UMNO selepas gagal untuk membuka keahlian kepada Tanah Melayu bukan Melayu untuk membentuk Kemerdekaan Malaya Party (IMP). Tunku Abdul Rahman menggantikan Dato 'Onn sebagai Presiden UMNO. Pada tahun yang sama, Parti Radikal memenangi pilihan raya pertama di Malaya-George Town majlis perbandaran pilihan raya mendakwa enam daripada sembilan kerusi yang disediakan. Walau bagaimanapun, pada tahun berikutnya, UMNO membentuk satu perjanjian dengan Persatuan Cina Malaya (MCA) untuk mengelakkan bertanding kerusi yang sama di Kuala Lumpur pilihan raya majlis perbandaran. UMNO dan MCA akhirnya dibawa sembilan daripada dua belas kerusi, tamparan penghancuran untuk IMP. Selepas kejayaan beberapa yang lain dalam pilihan raya majlis tempatan, gabungan itu telah dirasmikan sebagai "Perikatan" pada tahun 1954. [6]
Pada tahun 1954, pilihan raya negeri diadakan. Dalam pilihan raya ini, Perikatan memenangi 226 daripada 268 kerusi di seluruh negara. Pada tahun yang sama, Majlis Perundangan Persekutuan telah ditubuhkan, yang terdiri daripada 100 kerusi. 52 akan dipilih, dan selebihnya akan dilantik oleh Pesuruhjaya Tinggi British. Perikatan menuntut bahawa 60 kerusi akan dipilih, tetapi walaupun Tunku terbang ke London untuk berunding, firma British yang diadakan. Pilihan raya bagi Majlis telah diadakan pada tahun 1955, dan Perikatan, yang kini telah diperluaskan untuk merangkumi Kongres India Malaya (MIC), mengeluarkan satu manifesto yang menyatakan matlamat mencapai kemerdekaan dengan tahun 1959, yang memerlukan sekurang-kurangnya pendidikan sekolah rendah untuk semua kanak-kanak, melindungi hak-hak raja-raja Melayu sebagai raja berperlembagaan, berakhir kecemasan Komunis, dan pembaharuan perkhidmatan awam melalui pengambilan Tanah Melayu yang lebih berbanding kepada orang asing. [7] [8]
Apabila keputusan telah dibebaskan, ia muncul bahawa Perikatan telah memenangi 51 daripada 52 kerusi yang dipertandingkan, dengan kerusi lain pergi kepada PAS (Pan-Malayan Islamic Party, kumpulan Islamis yang berpecah daripada UMNO). Tunku menjadi Ketua Menteri pertama Malaya. [9]
Sepanjang tempoh ini, Darurat Malaya telah berterusan. Malayan Races Liberation Army (MRLA), disokong oleh Parti Komunis Malaya (PKM), komited tindakan keganasan seperti meruntuhkan ladang, mengganggu rangkaian pengangkutan dan komunikasi, menyerang balai polis, dan sebagainya. Matlamat mereka dinyatakan adalah akhir penjajahan di Tanah Melayu. British mengisytiharkan PKM, bersama-sama dengan beberapa kumpulan sayap kiri politik, menyalahi undang-undang pada tahun 1948. Pada tahun 1955, kerajaan Perikatan bersama dengan Pesuruhjaya Tinggi British mengisytiharkan pengampunan bagi pemberontak komunis yang menyerah diri. Wakil-wakil dari kerajaan Perikatan juga bertemu dengan pemimpin PKM dalam usaha untuk menyelesaikan konflik itu secara aman, kerana manifesto mereka dalam pilihan raya yang dinyatakan. Chin Peng, Setiausaha Agung PKM, menegaskan bahawa PKM akan dibenarkan untuk bertanding pilihan raya dan mengisytiharkan undang-undang parti politik sebagai pra-syarat untuk berbaring senjata. Walau bagaimanapun, Tunku menolak ini, yang membawa kepada kebuntuan. [10]
Pada tahun 1956, Tunku mengetuai sekumpulan perunding, yang terdiri daripada ahli-ahli politik Perikatan dan wakil-wakil raja-raja Melayu, ke London. Sana, mereka ditaja perjanjian dengan British untuk kemerdekaan. Tarikh kemerdekaan telah ditetapkan sebagai 31 Ogos, 1957which berlaku untuk menjadi hari jadi Tunku, dengan syarat bahawa satu suruhanjaya bebas ditubuhkan untuk menggubal perlembagaan bagi negara. Kerajaan Perikatan juga diperlukan untuk mengelakkan menyita British dan lain-lain aset asing di Malaya. Satu perjanjian pertahanan juga akan ditandatangani. [11]
Suruhanjaya Reid, yang diketuai oleh Lord William Reid, telah ditubuhkan untuk menggubal perlembagaan. Walaupun mengabadikan konsep seperti federalisme dan raja berperlembagaan, perlembagaan yang dicadangkan juga mengandungi peruntukan yang melindungi hak istimewa orang Melayu, seperti kuota kemasukan ke pendidikan tinggi dan perkhidmatan awam, dan menjadikan Islam sebagai agama rasmi persekutuan. Ia juga dibuat Melayu bahasa rasmi negara, walaupun hak untuk pendidikan vernakular dalam bahasa Cina dan Tamil akan dilindungi. Walaupun Tunku dan raja-raja Melayu telah meminta Suruhanjaya Reid untuk memastikan bahawa "di Tanah Melayu yang merdeka semua warga harus diberikan hak-hak yang sama, keistimewaan dan peluang dan tidak mesti ada diskriminasi atas alasan ras dan kepercayaan," keistimewaan Melayu, yang banyak dalam UMNO disokong, telah dinamakan perlu oleh Suruhanjaya Reid sebagai satu bentuk tindakan afirmatif yang akhirnya akan dihentikan. Langkah-langkah kontroversi telah dimasukkan sebagai Artikel 3, 152 dan 153 Perlembagaan. [12] [13]
Seperti yang dijangka, kemerdekaan telah diisytiharkan oleh Tunku di Stadium Merdeka pada 31 Ogos, 1957, menandakan peralihan ke era baru Malayan dan politik Malaysia.
[Sunting] Kemerdekaan
Dalam pilihan raya 1 Malaya umum pada tahun 1959, yang gabungan Perikatan yang diketuai oleh UMNO memenangi 51,8% undi, mengakibatkan 74 daripada 104 kerusi, cukup untuk satu majoriti mutlak dua pertiga di Parlimen, yang bukan sahaja akan membolehkan mereka untuk membentuk kerajaan lagi tetapi meminda perlembagaan dengan sesuka hati. Walau bagaimanapun, bagi Perikatan, pilihan raya telah dicemari oleh persengketaan dalaman apabila pemimpin MCA Lim Chong Eu menuntut partinya akan dibenarkan untuk bertanding 40 daripada 104 kerusi yang disediakan. Apabila Tunku menolak ini, Lim dan penyokongnya meletak jawatan, ramai di antara mereka berjalan dalam pilihan raya sebagai calon bebas, yang kos Perikatan beberapa kerusi. [14]
Pada tahun 1961, Tunku mencetuskan idea membentuk "Malaysia", yang akan terdiri daripada Singapura, Sabah, Sarawak dan Brunei, semua yang kemudian jajahan British. Sebab di sebalik ini adalah bahawa ini akan membenarkan kerajaan pusat untuk mengawal dan membanteras kegiatan komunis, terutama di Singapura. Ia juga dikhuatiri bahawa sekiranya Singapura mencapai kemerdekaan, ia akan menjadi asas untuk cauvinis Cina untuk mengancam kedaulatan Malaya. Untuk mengimbangi komposisi etnik negara baru, negeri-negeri lain, yang Melayu dan penduduk pribumi akan mengimbangi Singapura majoriti Cina, juga telah dimasukkan. [15]
Selepas rundingan banyak, perlembagaan telah dibelasah. Beberapa perubahan kecil telah dibuat-sebagai contoh, keistimewaan Melayu kini disediakan kepada semua "Bumiputra", kumpulan yang terdiri daripada orang Melayu dan lain-lain orang asli Malaysia. Walau bagaimanapun, negara baru juga diberikan beberapa autonomi tersedia untuk sembilan negeri asal Malaya. Selepas rundingan pada bulan Julai 1963, ia telah dipersetujui bahawa Malaysia akan mula pada 31 Ogos 1963, yang terdiri daripada Singapura, Sabah dan Sarawak. Brunei ditarik keluar selepas Parti Rakyat Brunei dipentaskan pemberontakan bersenjata, yang, walaupun ia telah meletakkan, telah dilihat sebagai berpotensi menggugat kestabilan kepada negara baru. [16]
Filipina dan Indonesia beban berat keatas membantah dengan perkembangan ini, dengan Indonesia mendakwa Malaysia mewakili satu bentuk neokolonialisme dan Filipina menuntut Sabah sebagai wilayah. Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu (PBB) menghantar komisen ke rantau yang meluluskan penggabungan setelah ditangguhkan tarikh pembentukan Malaysia untuk menyiasat. Walaupun protes selanjutnya daripada Presiden Indonesia, Sukarno, pembentukan Malaysia telah diisytiharkan pada 16 September 1963. Indonesia kemudian mengisytiharkan "konfrontasi" dengan Malaysia, menghantar komando untuk melakukan serangan gerila di Malaysia Timur (Sabah dan Sarawak). Konfrontasi berakhir apabila rampasan kuasa tentera Sukarno digantikan dengan Suharto. Filipina, yang telah dikeluarkan pengiktirafan diplomatik dari Malaysia, juga mengiktiraf Malaysia pada masa yang sama. [17]
Untuk menggambarkan perubahan nama kepada Malaysia, rakan pakatan UMNO segera mengubah nama-nama mereka kepada Persatuan Cina Malaysia dan Kongres India Malaysia. Beberapa parti politik di Malaysia Timur, terutama Sarawak, juga menyertai Perikatan untuk membenarkan ia untuk bertanding pilihan raya di sana.
Dalam 1963 pilihan raya negeri Singapura, Perikatan memutuskan untuk mencabar mentadbir Lee Kuan Yew Parti Tindakan Rakyat (PAP) melalui Parti Perikatan Singapura. Aktif ahli politik UMNO berkempen di Singapura untuk Perikatan Singapura, bertanding bahawa Melayu Singapura telah dianggap sebagai rakyat kelas kedua di bawah kerajaan Cina yang didominasi PAP. Semua calon-calon yang disokong oleh UMNO-Melayu hilang kepada calon-calon PAP. Setiausaha Agung UMNO, Syed Jaafar Albar mengembara ke Singapura untuk menangani penduduk Melayu. Pada satu perhimpunan, dia memanggil ahli-ahli politik Melayu PAP un-Islam dan pengkhianat kepada bangsa Melayu, banyak meneran hubungan PAP-UMNO. Ahli politik PAP, yang melihat ini sebagai pengkhianatan perjanjian awal dengan Perikatan tidak bertanding pilihan raya di Malaysia dan Singapura masing-masing, memutuskan berjalan di tanah besar dalam pilihan raya umum tahun 1964. Walaupun PAP bertanding sembilan kerusi Parlimen dan menarik ramai yang besar pada perhimpunan, ia telah memenangi hanya satu kerusi. Ketegangan dalam hubungan kaum yang disebabkan oleh garis perkauman sepanjang mana puak politik telah dikeluarkan membawa kepada tahun 1964 Rusuhan Race di Singapura.
Pemimpin-pemimpin Perikatan juga cemas pada tingkah laku, Lee yang mereka dianggap keji untuk Ketua Menteri negeri. Mereka menyangka dia telah bertindak seolah-olah dia adalah Perdana Menteri sebuah negara yang berdaulat. Menteri Kewangan Tan Siew Sin MCA dilabel Lee sebagai "kuasa besar, mengganggu dalam seluruh sejarah Malaysia dan Malaya." Lee kini nampaknya berazam untuk menekan ke hadapan politik dan terus bertanding dalam pilihan raya di seluruh negara, dengan pembentukan Majlis Perpaduan Malaysia - gabungan parti-parti politik yang dipanggil untuk "Malaysian Malaysia", menduplikasi usaha memperkenalkan lebih awal oleh Dato 'Onn Ja'afar .
Pada 7 Ogos 1965, Perdana Menteri Tunku Abdul Rahman, melihat tiada alternatif untuk mengelakkan pertumpahan darah lanjut, dinasihatkan Parlimen Malaysia bahawa ia harus mengundi untuk menyingkirkan Singapura daripada Malaysia. Walaupun terakhir cubaan oleh pemimpin PAP, termasuk Lee Kuan Yew, untuk mengekalkan Singapura sebagai sebuah negeri dalam kesatuan, Parlimen pada 9 Ogos, 1965 mengundi 126-0 memihak pengusiran Singapura.
Tunku membuka ucapannya di Parlimen dengan kata-kata, "Dalam semua 10 tahun kepimpinan saya Dewan ini, saya tidak pernah mempunyai kewajipan yang tidak menyenangkan seperti ini untuk melaksanakan pengumuman yang saya membuat kebimbangan pemisahan Singapura dari seluruh Persekutuan. "[18] [19] Pada hari itu, Lee Kuan Yew menangis mengumumkan bahawa Singapura adalah negara merdeka berdaulat, dan mengambil alih peranan Perdana Menteri negara baru. Ucapannya termasuk quote ini: "Bagi saya, ia adalah detik kesedihan Semua hidup saya, keseluruhan kehidupan dewasa saya, saya telah dipercayai dalam penggabungan dan perpaduan dua wilayah." Oleh itu, Singapura menjadi satu-satunya negara dalam sejarah dunia moden untuk mendapatkan kemerdekaan tanpa kerelaan sendiri. Selepas pemisahan dan kemerdekaan Singapura pada tahun 1965, cawangan Singapura UMNO telah ditukar nama Melayu Singapura National Organisation (Pertubuhan Kebangsaan Melayu Singapura).
[Sunting] Selepas pemisahan
Selepas pemisahan Singapura dari Persekutuan, pemimpin-pemimpin Perikatan tertumpu kepada meneruskan dasar-dasar. Satu terlibat bahasa Melayu, yang merupakan bahasa rasmi Malaysia. UMNO berusaha untuk mengurangkan pergantungan kepada Bahasa Inggeris dalam hal ehwal kerajaan. Dalam hal ini, ia telah dibantu oleh PAS, Parti Islam Pan-Malaysia, yang disokong hak istimewa untuk Bumiputra, dan pengukuhan kedudukan Islam dalam hal ehwal awam. Walau bagaimanapun, cawangan PAP Malaysia, yang kini telah menjadi Parti Tindakan Demokratik (DAP), mengambil pendirian yang sangat kuat menentang ini, dan terus seruan PAP yang dibuang itu untuk "Malaysian Malaysia". Pada tahun 1968, yang baru ditubuhkan Parti Gerakan Rakyat Malaysia atau Gerakan, diketuai oleh Lim Chong Eu, menyertai DAP. [20]
Perkara-perkara yang datang ke kepala dalam pilihan raya umum 1969. Apabila pengundian ditutup di semenanjung tanah besar (Malaysia Barat) pada 10 Mei, ia muncul Perikatan telah menang kurang daripada separuh daripada undi popular, walaupun ia telah dijamin 66 daripada 104 kerusi Parlimen yang disediakan. Banyak kerugian datang dari MCA, sekali gus meneran hubungan antara kedua-dua pihak. Walau bagaimanapun, Perikatan telah diuruskan tamparan yang lebih besar di peringkat negeri, kehilangan kawalan Kelantan, Perak dan Pulau Pinang. [21]
Yang di-Pertuan Agong (King) mengisytiharkan darurat negara selepas dinasihatkan oleh kerajaan kebangsaan. Parlimen telah digantung, dengan Majlis Gerakan Negara (NOC) yang diketuai oleh Timbalan Perdana Menteri Tun Abdul Razak UMNO, mengambil alih kerajaan. Mengundi lanjut di Malaysia Timur sebagai kesinambungan pilihan raya umum juga telah ditangguhkan selama-lamanya. Walaupun Kabinet masih bertemu di bawah Tunku sebagai Perdana Menteri, peranan beliau adalah sebahagian besarnya simbolik, dengan Tun Razak mengambil alih peranan ketua eksekutif. [22]
UMNO seorang penyokong Mahathir bin Mohamad, yang telah hilang kerusi Parlimen dalam pilihan raya, menulis surat kepada Tunku, mengulas kepimpinan beliau. Mahathir menganjurkan kempen dengan Universiti Malaya pensyarah Raja Muktaruddin Daim, beredar suratnya di kalangan badan pelajar universiti tempatan. Demonstrasi besar-besaran tercetus memanggil "kedaulatan Melayu" dan oustre Tunku. Selepas rusuhan tercetus pada bulan Jun, Menteri Hal Ehwal Dalam Negeri Ismail Abdul Rahman dan Tun Razak telah bersetuju untuk memecat Mahathir dan bekas Setiausaha Eksekutif UMNO Musa Hitam daripada pihak untuk melanggar disiplin parti.
Pilihan raya yang digantung di Malaysia Timur telah diadakan pada tahun 1970, dan memberikan kerajaan Perikatan pepejal majoriti dua pertiga di Parlimen lagi. Pada 31 Ogos tahun itu, Tunku mengumumkan kebangsaan ideologi Rukunegara dan persaraan dirancang beliau sebagai Perdana Menteri memihak Tun Razak. Beliau juga menyatakan Parlimen akan dipulihkan pada tahun berikutnya. [23]
[Sunting] Dasar Ekonomi Baru
Selepas Tun Razak menggantikan Tunku pada tahun 1970, beliau mula menegaskan kepimpinan UMNO dalam Perikatan lebih kuat. Apabila Tunku mengetuai gabungan itu, dia selalu berunding dengan pemimpin-pemimpin Perikatan mengenai dasar jika seorang pemimpin Perikatan yang dibantah, dasar itu tidak lulus. Di bawah Tun Razak, UMNO adalah asas Perikatan dan dengan itu kerajaan. NOC yang beliau mengetuai sehingga Parlimen diadakan semula terdiri daripada 7 Melayu, satu Cina dan seorang India, begitu juga, jawatan utama dalam Kabinet yang dipegang oleh bukan Melayu ialah Tan MCA Siew Sin, yang merupakan Menteri Kewangan. Kebanyakan pemimpin bukan Melayu dalam Perikatan di bawah Tun Razak telah dilantik ke jawatan Timbalan Menteri, yang tidak adalah peringkat Kabinet. [24]
Dalam kabinet Tun Razak, kedua-dua lelaki yang paling kuat selain daripada dengan beliau ialah Ismail Abdul Rahman dan Tan Sri Ghazali Shafie, yang telah diisytiharkan sistem Parlimen Westminster gaya tidak sesuai untuk Malaysia. Tun Razak juga menyertai semula parti "ultras" yang telah diusir, seperti Mahathir dan Musa Hitam. Mahathir mendapat terkenal selepas disingkirkan daripada UMNO dengan mengarang The Malay Dilemma, sebuah buku yang segera diharamkan dari Malaysia, yang dikemukakan bahawa orang Melayu adalah rakyat muktamad Malaysia, dan dengan itu berhak hak istimewa sebagai rakyat berdaulat negara. Ia juga kontroversi berhujah bahawa orang Melayu memerlukan tindakan afirmatif untuk mengatasi kekurangan dalam stok genetik mereka. [25]
Hussein Onn, anak pengasas UMNO, Dato 'Onn Ja'afar, tidak lama lagi menjadi bintang yang semakin meningkat dalam UMNO. Selepas Ismail meninggal dunia secara tiba-tiba akibat serangan jantung pada tahun 1973, Hussein Onn menggantikan beliau sebagai Timbalan Perdana Menteri. Dalam rombakan Kabinet yang dipromosikan Hussein Onn, Mahathir diberikan jawatan utama Menteri untuk Pendidikan. [26]
Kerajaan Tun Razak mengumumkan Dasar Ekonomi Baru (DEB) pada tahun 1971. Matlamat dinyatakan adalah untuk "akhirnya membasmi kemiskinan ... tanpa mengira bangsa" melalui "ekonomi berkembang pesat" yang menekankan untuk meningkatkan penguasaan orang Melayu dalam ekonomi negara kepada sebahagian yang munasabah di antara semua kaum. DEB menyasarkan penguasaan 30 peratus Melayu ekonomi menjelang tahun 1990. Kerajaan menegaskan bahawa ini akan membawa kepada "masyarakat yang adil" ("Masyarakat Adil"), slogan kedua sedang digunakan untuk menggalakkan penerimaan polisi. Kuota dalam pendidikan dan perkhidmatan awam bahawa Perlembagaan telah jelas diperuntukkan telah diperluaskan oleh DEB, yang juga diberi mandat campur tangan kerajaan dalam sektor swasta. Sebagai contoh, 30% daripada semua saham dalam tawaran awam awal (IPO) akan dikeluarkan oleh kerajaan kepada kaum Bumiputera terpilih. Perkhidmatan lama sivil menyewa kuota daripada 4 orang Melayu bagi setiap bukan Melayu telah berkesan diambil kira dalam amalan, antara tahun 1969 dan 1973, 98% daripada semua kakitangan kerajaan baru Melayu. Lima universiti baru telah dibuka di bawah DEB, dua yang telah jelas disasarkan kepada orang Melayu dan umat Islam, sekurang-kurangnya satu (Universiti Teknologi Mara) masih terbuka hanya untuk Bumiputera pada 2006. 90% biasiswa kerajaan untuk belajar di luar negara telah dianugerahkan kepada orang-orang Melayu. Menyewa kuota dalam sektor swasta turut dikuatkuasakan. Kemasukan ke universiti-universiti telah dikurangkan untuk membolehkan lebih ramai Melayu Universiti dan menyimpan kaum-kaum lain. Dasar DEB tidak bermakna untuk mengurangkan ekonomi kaum-kaum lain, dan untuk mengekalkan bahawa orang Melayu kekal sebagai bangsa tertinggi Di Malaysia. [27]
Tun Razak juga mula menyokong kerajaan dengan membawa masuk parti-parti pembangkang beberapa bekas ke dalam lipatan Perikatan. Gerakan, PPP, PAS, dan beberapa bekas parti pembangkang di Malaysia Timur menyertai pakatan, yang dinamakan sebagai Barisan Nasional). Barisan Nasional telah secara rasmi didaftarkan sebagai sebuah organisasi pada tahun 1974, tahun yang sama di mana pilihan raya umum diadakan. [28]
Terdapat telah banyak konflik dalaman dalam Barisan Nasional mengenai pilihan raya, pada tahun 1973, Lim Keng Yaik dan penyokong beberapa pendirian agresif beliau pro-Cina, meninggalkan MCA untuk Gerakan. Ini menyumbang kepada persengketaan dalaman, kerana MCA tidak lagi wakil tunggal kepentingan Cina dalam Barisan Nasional. [29]
Pilihan raya 1974 adalah yang pertama di bawah mana modal negara, Kuala Lumpur, diwakili sebagai Wilayah Persekutuan bukannya sebagai sebahagian daripada Selangor. Pengkritik berhujah ini adalah berkesan gerrymander memberi Barisan Nasional kelebihan berbanding DAP, yang mempunyai sokongan kuat dari penduduk bandar. DAP dan cabang Gerakan (Pekemas) yang telah menentang penggabungan dengan BN pembangkang utama kerajaan, dan pemimpin-pemimpin dari kedua-dua pihak yang menggesa pengundi untuk menafikan BN majoriti 2/3 Parlimen. Walau bagaimanapun, kempen mereka telah disekat kerana sekatan melarang mereka daripada membincangkan pemansuhan keistimewaan Melayu. Keputusan akhirnya memberikan kerajaan 135 daripada 154 kerusi di Parlimen. [30]
Puas hati di kalangan pertubuhan-pertubuhan pelajar di universiti-universiti di Malaysia tidak lama lagi menimbulkan masalah baru untuk kerajaan pimpinan UMNO, walau bagaimanapun. Mahathir dalam kapasiti beliau sebagai Menteri Pendidikan mengeluarkan amaran keras kepada pelajar universiti dan fakulti untuk tidak terlibat dalam politik. Walau bagaimanapun, di tengah-tengah dakwaan bahawa petani di negeri-negeri luar bandar telah kelaparan disebabkan kepada dasar-dasar kerajaan, demonstrasi pelajar secara besar-besaran telah diadakan pada Disember 1974. Kebanyakan penunjuk perasaan adalah Melayu, dan ringleaders mereka, yang termasuk Anwar Ibrahim pengasas Angkatan Belia Islam Malaysia (Gerakan Belia Islam Malaysia, atau ABIM) telah ditahan di bawah Akta Keselamatan Dalam Negeri, yang berkesan membolehkan kerajaan untuk menahan sesiapa ia melihat sebagai ancaman kepada keselamatan negara bagi tempoh yang tidak ditentukan. Pada tahun 1975, Parlimen telah meluluskan pindaan kepada Akta Universiti dan Kolej Universiti (AUKU) yang mengharamkan pelajar daripada menyatakan sokongan atau memegang jawatan dalam mana-mana parti politik atau kesatuan sekerja tanpa kebenaran bertulis daripada Naib Canselor universiti itu. Perbuatan itu juga diharamkan demonstrasi politik daripada yang diadakan di kampus universiti. Walau bagaimanapun, pada tahun 1976, demonstrasi besar-besaran telah diadakan di Institut Teknologi MARA, membantah AUKU. Mahathir kemudian mengancam untuk membatalkan biasiswa pelajar, kebanyakan mereka bergantung kepada sokongan orang ramai untuk membayar cara mereka melalui universiti. [31]
BN juga telah dicabar di Sarawak selepas pilihan raya 1974, yang menyaksikan Parti Kebangsaan Sarawak (SNAP) yang diketuai oleh James Wong menjadi terikat dengan DAP sebagai parti pembangkang yang paling penting di Parlimen, kedua-dua mereka memegang sembilan kerusi masing-masing. SNAP telah berkempen menentang BN pada platform menentang dasar-dasar pro-Melayu Ketua Menteri Abdul Rahman Yaakub, mengecas mereka dengan mengasingkan orang asli luar bandar pribumi Sarawak, seperti kaum Iban. SNAP telah diusir dari Perikatan pada tahun 1965 untuk menyokong autonomi meningkat bagi Sarawak. Selepas keputusan pilihan raya telah dibebaskan, Abdul Rahman mengarahkan penahanan James Wong di bawah Akta Hasutan. SNAP dipilih pemimpin baru, Leo Moggie, yang memperoleh pembebasan Wong dan kemasukan SNAP ke dalam BN pada tahun 1976. Walau bagaimanapun, peranan SNAP dalam kerajaan Sarawak telah berkurangan; sedangkan ia pernah memegang jawatan Ketua Menteri, pemimpin kini diperuntukkan jawatan kerajaan kecil [32]
Di Sabah, Parti Perikatan dan kemudiannya Barisan Nasional menguasai kerajaan negeri melalui Pertubuhan Kebangsaan Sabah Bersatu (USNO), yang disokong kukuh dasar pro-Melayu dan pro-Islam UMNO. Pada tahun 1973, Islam telah dibuat Sabah rasmi negeri agama (agama rasmi Sabah adalah asalnya Kristian, sebagaimana yang dibenarkan oleh perjanjian yang ditandatangani sebelum penggabungan), dan penggunaan bahasa pribumi seperti orang-orang Kadazan dihentikan memihak kepada bahasa Melayu. The USNO Ketua Menteri, Mustapha Harun, telah juga dikenali untuk memihak kepada naungan politik sebagai satu cara untuk memperuntukkan kontrak kayu berharga, dan hidup satu gaya hidup mewah, sedang diangkut A beliau $ 1000000 Queensland rumah oleh jet disediakan dengan Sabahan dana awam. [33]
Dalam pilihan raya 1974, Pekemas cuba untuk bertanding, akhirnya memenangi hampir 40% undi. Walau bagaimanapun, ia gagal untuk memenangi sebarang kerusi Parlimen atau Dewan Undangan Negeri, dengan USNO memegang kerajaan negeri. [34]
Dalam pilihan raya yang 1999 umum, menggegarkan oleh penangkapan itu dan percubaan bekas UMNO timbalan Anwar Ibrahim dan yang pembentukan berikutnya itu gabungan Barisan pembangkang Alternatif, bahagian UMNO merosot kepada 54% undi dan 102 daripada 144 kerusi walaupun dakwaan undi penipuan- . Tetapi dalam pilihan raya umum 2004, UMNO mempunyai kemenangan dan Kelantan hampir berjaya menawan semula yang telah diperintah oleh pembangkang sejak tahun 1990. Kemenangan ini adalah yang terbesar sejak kemerdekaan pada tahun 1957.
Perikatan (kini dikenali sebagai Barisan Nasional) telah sentiasa mengekalkan majoriti dua pertiga di Parlimen sejak 1969 sehingga pilihan raya baru-baru ini umum 2008, di mana pakatan longgar 3 parti pembangkang, Parti KeADILan Rakyat, Parti Tindakan Demokratik dan Pan-Malaysian Parti Islam, secara tidak rasmi yang diketuai oleh Anwar Ibrahim, mendapat majoriti dalam 5 negeri selain menafikan Barisan Nasional (BN) daripada majoriti dua pertiga mereka. [petikan diperlukan]
[Sunting] UMNO Baru (New UMNO)
Mahathir Mohamad
Maklumat Lanjut: 1988 krisis perlembagaan Malaysia
Pada 24 April, 1987, UMNO telah mengadakan Perhimpunan Agung Tahunan dan pemilihan Parti tiga tahun sekali. Perdana Menteri ketika itu dan Presiden parti, Mahathir Mohamad, menghadapi pemilihan parti pertama dalam tempoh 12 tahun, telah dilantik tanpa bertanding sejak pilihan raya 1975 UMNO.
Politik orang Melayu, khususnya politik UMNO, telah menjalani perubahan laut dalam beberapa tahun pertama pengawasan Mahathir, dan presiden parti telah dicabar untuk kali kedua dalam tempoh 41 tahun. Cabaran pertama adalah urusan membosankan di mana Hussein Onn telah ditentang oleh pegawai parti kecil bernama Sulaiman Palestin. Malah, pada awal tahun 1950-an, Tunku Abdul Rahman presiden juga telah dicabar oleh CM Yusof, yang kemudiannya menjadi Speaker Dewan Rakyat, tetapi Tunku tidak betul dianggap sebagai penyandang maka, menjadi hanya presiden penjagaan pengambil.
Peraduan 1987 adalah jauh berbeza matter.Mahathir telah ditentang oleh sangat popular bekas Menteri Kewangan, Tengku Razaleigh Hamzah. Akhbar mengambil untuk merujuk kepada Mahathir dan penyokongnya sebagai Team A, dan kem Razaleigh sebagai Team B. Team B termasuk kemudian Timbalan Perdana Menteri Tun Musa Hitam, yang juga penyandang Timbalan Presiden UMNO memohon pemilihan semula, serta Datuk Suhaimi Kamaruddin, bekas ketua Pemuda UMNO dan Presiden Belia 4B belia organisasi. [35]
Pasukan B adalah kritikal dasar Mahathir, berhujah bahawa Dasar Ekonomi Baru (DEB) Malaysia telah gagal untuk memberi manfaat kepada orang Melayu yang miskin. Ia juga mengkritik gaya kepimpinan Mahathir, mendakwa dia bertindak secara unilateral tanpa berunding dengan pemimpin lain dalam UMNO dan Barisan Nasional. Pasukan B juga dilihat sebagai kurang Islam daripada kumpulan Mahathir. [36]
Mahathir mendakwa bahawa tuduhan terhadapnya adalah tidak berasas, dan mencadangkan bahawa lawannya kepatahan perpaduan Melayu dan hanya didorong oleh ketamakan. [36]
Akhirnya, Mahathir telah kembali ke pejabat. Walau bagaimanapun, beliau telah dipilih dengan majoriti kecil 43 (761 terhadap 718 undi) bahawa soalan segera dibangkitkan mengenai mandat beliau. Penyokong pasukan B, ramai daripada mereka telah menjangkakan kemenangan margin yang sama, disyaki bahawa pilihan raya itu telah ditetapkan. Calon Pasukan B untuk Timbalan Presiden, Tun Musa Hitam, telah juga telah dikalahkan oleh (Tun) Ghafar Baba Pasukan A, manakala dua daripada tiga Naib Presiden Pasukan A calon. Majlis Tertinggi terdiri daripada 16 Pasukan A calon dan 9 calon B Team. [37]
Tuduhan dibuat bahawa beberapa perwakilan yang telah mengundi telah disediakan dari UMNO cawangan yang tidak betul berdaftar. Terdapat juga beberapa tuduhan tdk terbukti sedang buah mulut bahawa proses pengundian telah tidak berada di atas kapal. [38]
Walau bagaimanapun, Razaleigh berikrar untuk menyokong Mahathir, dengan syarat bahawa "penyihir memburu" telah tidak dilancarkan. Walau bagaimanapun, Mahathir segera dibersihkan kabinet kerajaan semua ahli Pasukan B, dan melancarkan rombakan serupa dalam negeri dan kerajaan tempatan. [39]
Pada 25 Jun, 1987, rayuan telah difailkan oleh 12 perwakilan UMNO mempunyai perhimpunan dan pemilihan April 1987 diisytiharkan batal. Selepas satu perwakilan, Hussain bin Manap, berundur tidak disangka-sangka pada bulan Ogos dari memfailkan rayuan itu, litigan baki telah sejak menjadi terkenal sebagai "UMNO 11." Walaupun Razaleigh dan Musa Hitam tidak antara plaintif, ia telah meluas dipercayai bahawa Razaleigh telah membiayai rayuan itu. [38]
Selepas beberapa siri perbicaraan interlokutori atas penemuan dokumen yang mengambil masa lebih daripada tujuh bulan, perkara itu akhirnya datang di hadapan Hakim Harun Hashim di Mahkamah Tinggi Kuala Lumpur pada 4 Februari 1988. Hakim memutuskan bahawa di bawah undang-undang yang sedia ada, dia tidak mempunyai pilihan tetapi untuk mencari parti, UMNO, sebagai suatu pertubuhan yang menyalahi undang-undang kerana kewujudan cawangan beberapa tidak berdaftar perbuatan yang menyalahi undang-undang di bawah Akta Pertubuhan 1966. Persoalan Perhimpunan dirinya sebagai haram itu menjadi akademik. [40]
'Ia adalah satu keputusan yang amat sukar untuk mengisytiharkan UMNO yang menyalahi undang-undang,' kata Hakim Datuk Harun Hashim dalam penghakiman Februari 4. 'Tetapi undang-undang itu telah dibuat oleh Parlimen kita dan sudah tentu UMNO sedar [Akta Pertubuhan] kerana mereka berada dalam majoriti [di Parlimen] pada setiap masa [apabila undang-undang itu telah dibuat]. ' Di bawah Akta 1966, dipinda lima kali sejak bertahun-tahun, dan yang paling baru-baru ini oleh kerajaan Mahathir, setiap cawangan masyarakat mempunyai untuk mendaftar secara berasingan dengan Pendaftar .... "[40]
Tunku dan bekas Presiden UMNO Hussein Onn menubuhkan sebuah parti baru yang dipanggil UMNO Malaysia, yang mendakwa untuk menjadi pengganti kepada UMNO lama. UMNO Malaysia telah disokong terutamanya oleh ahli puak B Pasukan daripada UMNO, tetapi Mahathir juga telah dijemput untuk menyertai kepimpinan parti. Walau bagaimanapun, parti itu runtuh selepas Pendaftar Pertubuhan enggan untuk mendaftarkan ia sebagai sebuah masyarakat tanpa memberi penjelasan. [41]
Mahathir menunjukkan dalam memulihkan UMNO tidak berminat dan bukannya dia menetapkan dalam gerakan jentera untuk membentuk sebuah parti tumpang baru, dan dalam masa terdekat, mencatatkan satu parti secara rasmi dipanggil Pertubuhan Kebangsaan Melayu Bersatu (Baru) atau UMNO (Baru) seminggu selepas UMNO Malaysia yang pendaftaran telah ditolak. Akhirnya akhiran "(Baru)" telah digugurkan, dan UMNO (Baru) menjadi kedua-dua de facto dan de jure pengganti UMNO (dengan yang lama aset UMNO diserahkan). Kebanyakan pemimpin, bagaimanapun, telah dipilih dari Pasukan A UMNO lama, dengan Pasukan B diabaikan. [42]
[Sunting] Post-Mahathir
Selepas Mahathir meletak jawatan sebagai Presiden UMNO pada tahun 2003, beliau telah digantikan oleh penggantinya yang ditetapkan, Abdullah Ahmad Badawi, yang menurut kedudukan barunya juga menjadi Perdana Menteri Malaysia. Timbalan Presiden baru, Datuk Seri Najib Tun Razak-anak Tun Abdul Razak telah dipilih oleh Mahathir.
Di bawah Abdullah, UMNO telah menjalani beberapa krisis, terutamanya pada tahun 2006 apabila Mahathir mula aktif dihadapi Abdullah tentang dasar beliau, dan berkempen untuk jawatan sebagai perwakilan ke perhimpunan kebangsaan UMNO supaya dia boleh mendapat hak untuk bercakap di tingkat perhimpunan.
UMNO kekal pengaruh yang kuat terhadap politik Malaysia; nombor telah didakwa bahawa "ia adalah UMNO yang wields kuasa sebenar" di Malaysia, bukan kerajaan Barisan Nasional gabungan [43] Kerana tuduhan rasuah telah dicemari kerajaan, beberapa pengulas telah mencadangkan. bahawa "melulu ahli UMNO yang telah menjadi lelaki poster berlebihan, tidak sensitif dan faux pas dilihat sebagai manifestasi apa yang salah dan silapnya kerajaan didominasi Melayu." [44]
Tahun 2006 UMNO Perhimpunan Agung Tahunan secara meluas mengatakan oleh penganalisis, yang melihat ia sebagai "kembali kepada suasana tahun 1980-an, apabila terdapat 'DAP anti-sentimen kuat'". [45] Beberapa kenyataan kontroversi telah dibuat pada perhimpunan , seperti "Umno sanggup untuk membahayakan nyawa dan mandi dalam darah untuk mempertahankan bangsa dan agama. Jangan bermain dengan api. Jika mereka (bukan Melayu) yang merosakkan dengan hak-hak kita, kita akan kucar-kacir dengan mereka." [46] kontroversi telah diburukkan lagi oleh hakikat bahawa pemasangan yang adalah yang 1 pernah disiarkan secara langsung; di samping itu, penganalisis mencadangkan bahawa ia menciptakan masalah untuk itu Persatuan Malaysia Cina, salah satu daripada rakan-rakan UMNO dalam BN, yang telah dituduh oleh itu Parti Tindakan pembangkang Demokratik (DAP) gagal untuk berdiri sehingga retorik hangat kaum perwakilan UMNO. Satu dalam politik Cina telah dipetik sebagai berkata bahawa "Kami diberitahu kenyataan sensitif tidak dirancang atau serangan terselaras terhadap orang Cina. Nah, itu lebih buruk lagi. Ia bermaksud penceramah individu mereka mempunyai perasaan"
Tiada ulasan:
Catat Ulasan